Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για αλλαγή διανομής Linux;

Ένα μεγάλο κομμάτι της ενασχόλησης με το Linux είναι και η δοκιμή διανομών. Ύστερα από αρκετά installations και δοκιμές σε VMs και λοιπά μηχανάκια, καταλήγουμε σε μια διανομή που μας ικανοποιεί και γίνεται η βασική μας. Ωστόσο ύστερα από ένα διάστημα και μετά αναζητούμε την επόμενη. Πότε όμως είναι η καταλληλότερη στιγμή για να μεταβούμε σε αυτή;

Έχει αναφερθεί ο Nick στο λεγόμενο distrohopping που στην ουσία πραγματεύεται την ατέρμονη αναζήτησης της ΜΙΑΣ διανομής που θα τα κάνει όλα και θα συμφέρει. Σας έχω νέα!!! Αυτή η διανομή δεν υπάρχει. Έτσι οι νεοεισερχόμενοι χρήστες αναλόγως των αναγκών και της ιδιοσυγκρασίας τους θα καταλήξουν σε κάποια διανομή που συνήθως είναι μια εκ των γνωστών στο χωρο (Ubuntu, Linux Mint, Debian).

Στη συνέχεια μόλις εξοικειωθούν με το περιβάλλον και τις λειτουργίες του Linux, επόμενο βήμα είναι η αλλαγή διανομής. Ουδέν φυσιολογικότερο. Ας το πάρουμε όμως αλλιώς.

Τι μας οδηγεί λανθασμένα σε αλλαγή διανομής;

Για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα, πρέπει να δούμε το θέμα από όλες τις πλευρές του. Συνήθως κάποιος αλλάζει λανθασμένα διανομή όταν συντρέχουν τουλάχιστον 4 από τους ακόλουθους λόγους.

Θέλουμε κάτι πιο παραμετροποιήσιμο

Αν και λανθασμένη στη βάση της ως λογική, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον που θέλει να φέρει το λειτουργικό στα μέτρα του. Όμως εδώ δημιουργείται το εξής παράδοξο. Το Linux ανεξαρτήτως διανομής είναι παραμετροποιήσιμο και μικρό ρόλο παίζει η διανομή με την οποία έρχεται.

Με απλά λόγια αν κάποιος θέλει να παραμετροποιήσει το σύστημα του σε βαθμό που να μην αναγνωρίζεται μπορεί να το κάνει εξίσου καλά (αν γνωρίζει) και στο Ubuntu αλλά και στο Arch.

Η δομική διαφορά στις δυο προαναφερθείσες διανομές είναι ότι το μεν Ubuntu έρχεται με πολλά προγράμματα έτοιμα να συνδράμουν στην παραμετροποίηση του ως ένα βαθμό, ενώ το Arch έρχεται χωρίς προίκα.

Δεν παίζουν τα πάντα (συσκευές/drivers/λογισμικό)

Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα παράπονα των νέων κυρίως χρηστών. Αυτό όμως δεν οφείλεται αποκλειστικά στη διανομή (μπορεί και καθόλου) αλλά στην έκδοση πυρήνα που έρχεται αυτή και αν ή όχι υποστηρίζει τις συγκεκριμένες συσκευές.

Για παράδειγμα, αν κάποιος έχει μια ξεχασμένη ISA κάρτα, το πιθανότερο είναι να μην παίξει σε ΚΑΜΙΑ διανομή αν δεν ενεργοποιηθεί χειροκίνητα κάποιο module του πυρήνα. Έτσι καταλήγει να είναι ένας distrohopper ενώ στην ουσία θα μπορούσε με λίγο παραπάνω ψάξιμο (ιδιαιτέρως αν χρησιμοποιεί κάποια από τις «μεγάλες» διανομές) να λύσει το πρόβλημα του.

Θέλουμε να μάθουμε καλύτερα το Linux / να μάθω hacking

Αυτό έχω βαρεθεί να το ακούω. Το Linux δεν είναι οι διανομές αλλά ο πυρήνας. Αν δεν ξέρει κάποιος τι γίνεται κάτω από το καπό μιας διανομής, δεν πρόκειται να μάθει αλλάζοντας απλά διανομή. Αντιστρέφοντας το ερώτημα, αυτός που λέει «θέλω να μάθω το Linux», θα πρέπει να αναρωτηθεί τι σημαίνει μαθαίνω το Linux;

Κοινώς αν από Linux Mint μεταβούμε σε Linux From Scratch έχοντας κατά νου ένα λάθος ερώτημα, μια λάθος βάση στο σκεπτικό μας, το πιο πιθανό είναι να γυρίσουμε κατατρομαγμένοι στο πρώτο.

Ναι αλλά οι χρήστες Arch είναι elite!

Υπάρχει η φήμη ότι η κοινότητα του Arch διακατέχεται από έναν ελιτισμό. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια.

Θα μιλήσω για τη δική μου περίπτωση. Έκανα μετάβαση σε Arch  στα προσωπικά μου μηχανήματα εδώ και 2 χρόνια ενώ στο γραφείο και σε υπολογιστές που δε χρησιμοποιώ τακτικά χρησιμοποιώ ubuntu (διάφορα flavors) και debian.

Ασχολούμαι με το Linux από το 2005 και όταν πήγα για πρώτη φορά στο Arch το μόνο που δεν είδα ήταν ελιτισμό (τουλάχιστον αυτό που ερμηνεύω εγώ σαν ελιτισμό).

Είδα όμως κόσμο που δεν καταδέχονταν να βοηθήσει (όχι από ελιτισμό αλλά επειδή ξέραν ότι το να απαντήσουν δε θα οδηγούσε πουθενά) κάποιους που δεν ήξεραν ΗΔΗ από Linux (και φυσικά πως να χρησιμοποιούν το Arch wiki) γιατί ίσως να επίλεξαν το Arch σαν την 1η τους διανομή (μέγα σφάλμα) ή στερούνταν βασικών γνώσεων για το πως δουλεύει μια τέτοια. Άλλωστε το εξαιρετικό documentation του Arch δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για απορίες.

Δεν αναφέρομαι επίτηδες στις διάφορες κοινότητες γιατί το έχω κάνει ήδη. Είναι σαν να θες να εξηγήσεις διαφορικές εξισώσεις σε μαθητή δημοτικού.

Επίσης, αν κάποιος έχει π.χ. openSUSE αλλά για διάφορους λόγους θέλει να ασχοληθεί με τον κλάδο «penetration testing / hacking» και νιώθει ότι πρέπει να αντικαταστήσει την διανομή του με Kali Linux / Parrot Linux τότε μάλλον δεν θα καταφέρει ποτέ να εξελίξει τις δεξιότητές του στον κλάδο αυτό. Ο λόγος; Αν δεν μπορείς/ξέρεις πως να κάνεις εγκατάσταση τα εργαλεία που διαθέτει το Kali Linux / Parrot Linux στην υπάρχουσα διανομή σου τότε μάλλον δεν θα καταφέρεις και πολλά διότι, όπως είπαμε και στην αρχή, στερείσαι βασικών γνώσεων του τι γίνεται κάτω από το καπό μιας διανομής.

Καταλήγοντας, δεν υπάρχει η λέξη elite όταν έχεις να κάνεις με διανομές. Συνεπώς αν κάποιος θέλει να μάθει το Linux να μην αλλάξει διανομή, αλλά μυαλά.

Ακολουθούμε το ρεύμα

Εδώ δεν μπορούμε να πούμε κάτι, είναι καθαρά θέμα επιλογής. Άλλωστε όπως γράψαμε, η τάση στο Linux τα τελευταία χρόνια είναι οι rolling διανομές. Λογικό είναι κάποιος να θέλει να διαπιστώσει από πρώτο χέρι τι είναι.

Δεν είναι κακό να δοκιμάζουμε, αντιθέτως, αλλά δεν πρέπει να αλλάζουμε τη βασική μας διανομή βάσει των trends και μόνο.

Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για αλλαγή διανομής;

Προσπαθώντας να τα βάλουμε σε μια σειρά, ακολουθούν κάποιες ενδείξεις που είναι ικανές να μας οδηγήσουν σε αλλαγή διανομής.

Θέλουμε κάτι να το χτίσουμε μόνοι μας

Εδώ προφανώς δε χωρούν οι έτοιμες λύσεις. Εκτός από τις κλασσικές λύσεις Arch, LFS(Linux From Scratch), Gentoo υπάρχουν και τα minimal ISO images κλασσικών διανομών που μας επιτρέπουν να φτιάξουμε από το μηδέν ένα barebome σύστημα μόνο με τα απαραίτητα.

Δε μας ικανοποιεί το μοντέλο αναβαθμίσεων της διανομής μας

Επανερχόμαστε στο θέμα των rolling διανομών. Μπορεί στην αρχή οι ευκολίες που παρέχουν οι διανομές με Life cycle updates (κάθε 6, 9 ή 24 μήνες) να είναι πολλές και να διευκολύνουν τους χρήστες, αλλά υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις με upgrades που σπάνε ή δεν κάθονται καλά.

Αν επιζητούμε πλέον ένα σύστημα που να αναβαθμίζεται και να ενημερώνεται τακτά χωρίς να κάνουμε backup π.χ. ανά 6μηνο αρχεία και ρυθμίσεις μόνο και μόνο για να αναβαθμίσουμε στην επόμενη έκδοση της διανομής μας, μάλλον έφτασε ο καιρός να δοκιμάσουμε διανομές με διαφορετικό μοντέλο αναβαθμίσεων(πχ Manjaro, Antergos κλπ).

Θέλουμε τις τελευταίες εκδόσεις των λογισμικών

Εδώ κρίνεται απαραίτητη η αλλαγή διανομής μόνο αν τα unstable/testing αποθετήρια της διανομής που χρησιμοποιούμε δεν μας ικανοποιούν πχ Ubuntu/Debian.

Για παράδειγμα το Arch μπορεί ναι μεν στο stable αποθετήριο του να προσφέρει τις τελευταίες εκδόσεις των προγραμμάτων, αλλά τις διαθέτει σε point releases (πχ. gnome 3.26.1 και δε δίνει απευθείας το 3.26.0). Από την άλλη το Manjaro κρατάει τα πακέτα του λίγο περισσότερο καιρό για να βεβαιωθεί για τη σταθερότητα τους. Ενώ το openSUSE Tumbleweed παρόλο που προσφέρει τελευταίες εκδόσεις λογισμικών, λόγο της υποδομής που διαθέτει, αυτές περνάνε από εκτενής ελέγχους πριν φτάσουν στον τελικό χρήστη.

Αν όμως, κάποιος έχει Ubuntu LTS ή Linux Mint τότε θα περιμένει για περισσότερο καιρό.

Όταν νομίζουμε ότι η διανομή που έχουμε είναι η καλύτερη ever !

Αν κάποια στιγμή δούμε ότι είμαστε πάνω απο 2 χρόνια σε μια διανομή και νιώθουμε ότι έχουμε βρει την καλύτερη διανομή από όλες, τότε μάλλον πάσχουμε από το σύνδρομο Στοκχόλμης. Πολύ πιθανόν να είμαστε ένθερμοι υποστηρικτές της διανομής και να θεωρούμε ίσως «άχρηστες» τις υπόλοιπες.

Σταματάμε… παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και αναθεωρούμε. Δεν πρέπει να εξαρτόμαστε αποκλειστικά από μια και μόνο διανομή Linux αλλά να έχουμε μια ευχέρεια στη χρήση άλλων διανομών με διαφορετικό γραφικό περιβάλλον, διαφορετικό σύστημα αναβαθμίσεων και διαφορετικό σύστημα πακέτων.

Ο πλουραλισμός είναι αυτός που θα ελευθερώσει το μυαλό μας και τις δεξιότητές μας στο Linux και όχι η αγκίστρωση σε μια και μόνο διανομή.

Επίλογος

Σκοπός του άρθρου ήταν περισσότερο να συγκεντρωθεί η εμπειρία (λέγοντας εμπειρία εστιάζω περισσότερο στα λάθη) όλων αυτών των χρόνων ενασχόλησης με το Linux και να στρέψω τους νεότερους στη σωστή (κατά το γράφοντα) κατεύθυνση.

Άλλωστε ο distrohopper που όλοι κρύβουμε μέσα μας είναι το μόνο σίγουρο ότι δε θα ικανοποιηθεί ποτέ… και αυτό είναι καλό !