Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο και η τέχνη του πολέμου

Δύο βιβλία που αλληλοσυμπληρώνουν το ένα το άλλο και εκφράζουν τα γεγονότα των ημερών μας είναι «Η τέχνη του πολέμου» του Sun Tzu και «Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο» του Arthur Schopenhauer.

Είτε διαφωνείτε, είτε λογομαχείτε, είτε διεκδικείτε κάτι (χρήμα, θέση, άποψη, το δίκιο σας) δεν έχει καμία σημασία αν ο «αντίπαλός» σας γνωρίζει πως να χρησιμοποιεί το βασικότερο και ισχυρότερο όπλο του ανθρώπινου σώματος : Γλώσσα

Το βιβλίο «Η τέχνη του πολέμου», είναι μια κινεζική στρατιωτική πραγματεία που γράφτηκε σύμφωνα με την επικρατούσα θεωρία κατά την διάρκεια του 6ου αιώνα π.Χ. από τον Σουν Τσου. Αποτελείται από 13 κεφάλαια και το καθένα απο αυτά καταπιάνεται με μια πτυχή του πολέμου, τις συγκρούσεις, τη νίκη αλλά και την διπλωματία. Επειδή λοιπόν πραγματεύεται την αρχέγονη πραγματικότητα της έμβιας υπόστασής μας, δηλαδή την «σύγκρουση συμφερόντων» έχει χρησιμοποιηθεί με ελάχιστες τροποποιήσεις σε επιχειρηματικές, νομικές, διευθυντικές, αλλά και πολιτικές στρατηγικές.

Το πεδίο μάχης έχει αντικατασταθεί από σύγχρονες έννοιες όπως, αγορά επενδύσεων, αίθουσες συνελεύσεων,  δικαστήρια, βουλή, καφενείο και τα όπλα έχουν αντικατασταθεί από τις λέξεις, ρήματα, ουσιαστικά. Προσέξτε …. δεν είπα «επιχειρήματα»… Αυτά ελάχιστα έχουν σημασία.

Το βιβλίο «Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο» αυτοσυστήνεται ως «η τέχνη του να λογομαχεί κανείς – και να λογομαχεί με τέτοιο τρόπο ώστε να υπερασπίζεται επαρκώς τις θέσεις του, είτε έχει δίκιο είτε άδικο«!!!. Γράφτηκε τον 19ο αιώνα μ.Χ. από τον Ο Άρτουρ Σοπενχάουερ, έναν από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους, αναφερόμενη σε αυτή ως «Εριστική διαλεκτική», συγκαλύπτοντας έτσι κάθε ειρωνικό τόνο:

«Σε μια αντιπαράθεση, πρέπει να αγνοήσουμε την αντικειμενική αλήθεια, ή μάλλον να την εκλάβουμε ως μια τυχαία συγκυρία, και να επικεντρωθούμε μόνο στην υπεράσπιση της θέσης μας και στην αντίκρουση της θέσης του αντιπάλου».

Ασφαλώς, η αληθινή πρόθεση του Σοπενχάουερ ήταν να επιστήσει την προσοχή των αναγνωστών του στα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι διαφημιστές, κ.α. Στην δεν διδάσκει καμία παράξενη τέχνη αλλά το πώς να αναγνωρίζει κανείς και, κατ’ επέκταση, πώς να αντιμετωπίζει αυτούς τους ανθρώπους.

Αν τώρα στην εξίσωση προσθέσουμε και το περιβόητο πίνακα «Ξύλινης Γλώσσας» που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο έχουμε στην κατοχή μας όλα τα εγχειρίδια που χρησιμοποιούνται σε μια συναλλαγή – σύγκρουση (επιχειρηματική, πολιτική, δημοσιογραφική κλπ.). Νομίζω δεν χρειάζονται οδηγίες χρήσης έτσι ;;;