Σήμερα θα δούμε τα συνήθη λάθη που κάνουν οι νεοεισερχόμενοι στο Linux χρήστες ως αρχάριοι. Τα έχουμε κάνει και εμείς, τα βλέπουμε να επαναλαμβάνονται, οπότε τα μαζέψαμε για να τα θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Δεν είναι λίγοι οι χρήστες που στο linux αναζητούν κάτι καινούριο, διαφορετικό, μακριά από τα αναθεματισμένα παράθυρα. Όμως αυτή η μετάβαση για αρκετούς από αυτούς δεν είναι και η καλύτερη, κυρίως γιατί συνοδεύεται από κάποια συνήθη λάθη ή παρανοήσεις που θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε εκτενέστερα στο παρόν άρθρο. Πέραν από τα λάθη θα αναφερθούμε και πως μπορούμε να τα ξεπεράσουμε ούτως ώστε η μετάβαση μας στο Linux και στο ΕΛ/ΛΑΚ να είναι όσο το δυνατό ομαλότερη.
Λάθος 1ο : Κακή επιλογή διανομής
Σημαντικό κομμάτι της ελευθερίας που παρέχει το ανοιχτό λογισμικό και κατ επέκταση το Linux είναι οι μερικές εκατοντάδες διαφορετικές διανομές που όμως αρκετές από αυτές στοχεύουν σε χρήστες ειδικού ενδιαφέροντος και επομένως δεν προτείνονται για τον αρχάριο χρήστη.
Η λάθος επιλογή διανομής πολύ γρήγορα μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη και βέβαιο είναι ότι αρχάριος θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια αργά η γρήγορα.
Αν η μετάβαση γίνεται με τη βοήθεια ενός φίλου που ήδη χρησιμοποιεί Linux καλό είναι να γνωρίζει τις ανάγκες του χρήστη και να μην προτείνει κάτι βάσει των δικών του εμπειριών γιατί πολλές φορές θα πάμε για μαλλί και θα βγούμε Γιουλ Μπρίνερ.
Για οδηγό επιλογής σωστής διανομής διαβάστε το σχετικό άρθρο : «Οδηγός επιβίωσης για τα πρώτα βήματα μας στο Linux «
Λάθος 2ο : Περιμένουμε όλα να είναι όπως ήταν και στα Windows
Από τις μεγαλύτερες παρανοήσεις που έχουν γίνει ποτέ εις βάρος του ελεύθερου λογισμικού. Πολλοί χρήστες Windows δεν καταλαβαίνουν ότι με ένα νέο λειτουργικό έρχονται νέα προγράμματα και ως εκ τούτου κάποια πράγματα γίνονται με διαφορετικό τρόπο.
Όχι το Linux δεν θα τρέξει τα εκτελέσιμα .exe αρχεία εκτός αν χρησιμοποιήσουμε το WINE ή κάποια εικονική μηχανή με windows. Δε θα τρέξουμε το MS-Office ή το Photoshop αλλά μπορούμε να κάνουμε χρήση των Libreoffice και Gimp αντιστοίχως.
Τα προαναφερθέντα έχουν σχεδόν τις ίδιες λειτουργίες με τα αντίστοιχα εμπορικά με μοναδικές διαφορές άλλες ονομασίες ή τοποθέτηση των menus.
Επιπλέον ο νέος χρήστης μπορεί να αγχωθεί στην ιδέα ότι μπορεί να διαλέξει πολλά διαφορετικά γραφικά περιβάλλοντα — τουλάχιστον 7 — .
Σχετικά με το λάθος να ψάχνουμε διανομή Linux που μοιάζει με Windows δείτε το σχετικό άρθρο : «Θέλω μια διανομή Linux που να θυμίζει Windows«
Λάθος 3ο : Μπερδέματα στην εγκατάσταση του Software
Στα windows, τα νέα λογισμικά εγκαθίστανται σαν ξεχωριστά προγράμματα με τις δικές τους βιβλιοθήκες και εξαρτήσεις. Στο Linux υπηρεσίες όπως το Flatpak και τα πακέτα Snap προσπαθούν να κάνουν κάτι ανάλογο. Κατά βάση στο Linux εγκαθίστανται μόνο τα απαραίτητα πακέτα καθώς το σύστημα ξέρει τι έχει και τι χρειάζεται προκειμένου να δουλέψει μια εφαρμογή.
Η διαχείριση πακέτων μπορεί να μας εξοικονομήσει ένα 20-35% αποθηκευτικού χώρου στο σκληρό δίσκο γιατί δε θα υπάρχουν διπλές εγγραφές και διαφορετικές εκδόσεις των ίδιων εξαρτήσεων.
Λάθος 4ο : Υποθέτουμε ότι οι ενημερώσεις θα εγκατασταθούν από μόνες τους
Οι χρήστες Linux δίνουν αξία στον έλεγχο που μπορούν να έχουν οι ίδιοι στο σύστημα τους. Για αυτό το λόγο, κάποια πράγματα πρέπει οπωσδήποτε να τρέξουν χειροκίνητα. Για παράδειγμα, οι περισσότερες διανομές μας ενημερώνουν για την ύπαρξη ενημερώσεων αλλά εμείς θα πρέπει να διαλέξουμε ποιες και πότε θα τις κάνουμε.
Μπορεί να θέλουμε να μείνουμε στον τρέχων πυρήνα ή να θέλουμε να βάλουμε μόνο τις ενημερώσεις ασφαλείας. Όπως και να έχει ο έλεγχος καθώς και η επιλογή, είναι αυστηρά δική μας.
Λάθος 5ο : Αγνοούμε τα passwords
Πολλοί χρήστες windows αγνοούν τα passwords γιατί η χρήση τους είναι σχετικά άβολη. Επιπλέον αρκετοί εξ αυτών ανεξαρτήτου εμπειρίας, έχουν λογαριασμό με δικαιώματα διαχειριστή.
Στο Linux τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πληθώρα διανομών, ειδικά αυτές που βασίζονται στο Ubuntu, χρησιμοποιούν το sudo για να αποφύγουν να λειτουργούν πάντοτε ως root, ενώ άλλες δεν μπορούν να είναι root όσο είναι σε γραφικό περιβάλλον. Παρόλα αυτά αν καταφέρουν και παρακάμψουν αυτές τις λειτουργίες ακυρώνουν τα πλεονεκτήματα στο κομμάτι τις ασφάλειας που προσφέρει το Linux (και φυσικά αυτή η τακτική δεν προτείνεται ούτε στα windows).
Ακόμη και στις περιπτώσεις που υπάρχει η επιλογή του αυτόματου login καλό είναι να αποφεύγεται, καθώς αυτή η τακτική προτείνεται για ασυνήθιστες περιπτώσεις όπως η χρήση εικονικών μηχανών που συνήθως δεν περιέχουν ιδιωτικές πληροφορίες.
Λάθος 6ο : Ανησυχούμε για κατακερματισμό και αντιιικά
Το Linux κατά καιρούς μπορεί να χρειάζεται defragment, αλλά μόνο σε περιπτώσεις που γίνεται ανάκτηση ενός partition ή είναι σχεδόν γεμάτο. Φυσικά αν επιλέξουμε τη χρήση SSD δίσκου τότε το defragmentation δε θα το ξανακούσουμε, ενώ η διαδικασία αυτή θα αντικατασταθεί από τη λειτουργία trim.
Στο ίδιο ύφος το anti-virus έχει νόημα αν και μόνο αν το Linux σύστημα μας διανέμει αρχεία και σε windows μηχανήματα. Ελάχιστοι ιοί και εξίσου ελάχιστα malware υπάρχουν για το Linux και αν κάποιος έχει στην καθημερινότητα του τη χρήση ενός non-root λογαριασμού με δυνατά passwords και τακτικά backups, τότε δε χρειάζεται να ανησυχεί ούτε για αυτά.
Λάθος 7ο : Αίσθηση ότι περιοριζόμαστε σε συγκεκριμένα λογισμικά
Το software κοστίζει στα Windows, και οι περισσότερες κατηγορίες είναι μονοπώλιο μιας εταιρείας — πχ. MS Office για σουίτες γραφείου και Adobe για γραφικά και design. Αυτές οι συνθήκες ενθαρρύνουν τους χρήστες να παραμείνουν σε αυτές τις λύσεις ανεξαρτήτως των προβλημάτων τους.
Στο Linux τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ελάχιστα high end προγράμματα κοστίζουν, και σχεδόν σε κάθε κατηγορία υπάρχουν δυο ή τρία εναλλακτικά. Αν ένα δε μας κάνει το τάδε πρόγραμμα, μπορούμε κάλλιστα να μεταπηδήσουμε στο δείνα χωρίς σημαντική προσπάθεια. Στο Linux σχεδόν πάντοτε υπάρχει επιλογή.
Επίλογος
Καμία συμβουλή δεν είναι αρκετή να προετοιμάσει τη μετάβαση των χρηστών Windows για Linux. Ακόμη λέγοντας ότι οι χρήστες πρέπει να είναι ανοιχτόμυαλοι, αρκετές φορές οι προσδοκίες είναι μεγάλες σε βαθμό που ούτε οι ίδιοι χρήστες ήξεραν ότι τις έχουν.
Το καλύτερο που μπορεί να κάνει ένας νεοεισερχόμενος χρήστης στο Linux είναι να προετοιμαστεί ψυχολογικά ώστε να περιμένει να κάνει παραχωρήσεις και να δώσει χρόνο στον εαυτό του προκειμένου να τις συνηθίσει. Η μετάβαση θέλει κάποια προσπάθεια αλλά στο διηνεκές θα ανταμειφθεί πολλαπλά από τα οφέλη της.
πηγή: 7 Mistakes New Linux Users Make, Datamation.com, Bruce Byfield
Linux-User
Technopolitan.gr
Termatiko
Cerebrux 
Καλησπέρα,
Ωραίο άρθρο έτσι για αν ενημερώνονται οι νεότεροι.
Ήθελα να πω μερικά πράγματα για το εναλλακτικό software στο linux.
Το πρόβλημα που εντοπίζω εγώ στο Linux, έχει να κάνει κυρίως με την επαγγλματική χρήση και όχι για light οικιακή χρήση ή απλή χρήση γραφείου.
Πιο αναλυτικά,
Επειδή διαβάζω σχεδόν πάντα ότι το GIMP έχει ίδιες δυνατότητες με το Photoshop, θα συμφωνήσω αλλά…. Για κάποιον που έχει ως hobby τη φωτογραφία, το GIMP όντως θα του κάνει δουλειά, και με το παραπάνω. Για έναν επαγγελματία φωτογράφο, το GIMP είναι για «πέταμα». Είναι Ανεπαρκής και αργό, πάντα σε σχέση με το Photoshop.
Αν μιλήσουμε για επεξεργασία βίντεο, πάλι θα σας αναφέρω ανάλογο παράδειγμα. Μπορούμε να συγκρίνουμε το After Effects με κάποιο αντίστοιχο σε Linux; Για απλά μονταρίσματα ίσως να μπορέσουμε να κάνουμε κάποιες συγκρίσεις, για effects υψηλού επιπέδου δεν έχουμε ελπίδες με Linux.
Όσον αφορά τα Vectors, στα windows έχουμε τα 2 top software του πλανήτη, Corel Draw & Adobe Illustrator. Ειδικά το 2ο τα σπάει (άσχετα που στην Ελλάδα οι περισσότεροι τυπογράφοι δουλεύουν Corel Draw). Θυμάμαι όταν πρωτοδούλεψα το inkscape, δεν είχε επιλογή Stroke, και έπρεπε να κάνεις ειδική διαδικασία για να βάλεις ένα απλό stroke. Απλά το εγκατέλειψα.
Για να καταλήξω.
Το 90% του πλανήτη έπρεπε να χρησιμοποιεί Linux (όπως ο πεθερός μου πχ, που διαβάζει ειδήσεις και βλέπει τον καιρό), για να γλιτώσει όλα αυτά τα ‘κακά’ των windows και για να μπορεί να κρατάει το hardware για μερικά χρόνια παραπάνω.
Δυστυχώς ο επαγγελματίας, πάσης φύσεως, θα δυσκολευτεί πολύ με το Linux και θα πρέπει να παραμείνει ακόμα στα windows ή αν αντέχει η τσέπη του, να περάσει σε MAC OSX.
Όσον αφορά wine και playonlinux, ευχαριστώ δεν θα πάρω (πάντα για μεγάλες εφαρμογές μιλάω και όχι για το Notepad ++).
Και για να προλάβω κάνα πέσιμο από κανέναν φανατικό, απ’ όλα τα PC, κρατάω ένα με windows 7 και στα υπόλοιπα έχω Debian.
Αντιπαράδειγμα: είμαι επαγγελματίας (φαντάζομαι το «πάσης φύσεως» καλύπτει και τους επαγγελματίες της πληροφορικής) και χρησιμοποιώ διάφορα *nix (εκτός MacOS) αποκλειστικά, και επαγγελματικά και στον ελεύθερο χρόνο μου.
Ναι φυσικά, υπάρχουν και κάποιες κατηγορίες που μπορούν να καλυφθούν πλήρες από τα *nix συστήματα όπως πχ οι προγραμματιστές. Ίσως υπάρχουν και κάποιες ακόμα που μου διαφεύγουν.
Το ζητούμενο δεν είναι μόνο οι επαγγελματίες αλλά και οι «απλοί» χρήστες που κάνανε τη μετάβαση στο linux. Ενδεχομένως στα επαγγελματικά τους pc να έχουν windows, και οι επαγγελματίες ας μην ξεχνάμε ότι όταν κάτι δουλεύει και κάνουμε τη δουλειά μας, δεν είναι ανάγκη να κάνουμε ντε και καλά μετάβαση σε *nix λειτουργικό με σοβαρές εκπτώσεις στην ποιότητα των παρεχόμενων προγραμμάτων.
Ειδικότερα όσοι είναι μηχανικοί (πολιτικοί,αρχιτέκτονες,μηχανολόγοι) ξέρουν ότι στα windows έχει γίνει σοβαρή δουλειά στα προγράμματα ειδικού ενδιαφέροντος.
Όσον αφορά την επεξεργασία βίντεο, το kdenlive (χωρίς να το έχω δοκιμάσει) φαίνεται να είναι σχετικά απλό στη χρήση αλλά με πολλές δυνατότητες.
Μπορώ να πω οτι είναι απο τα καλύτερα open source. Άσχετα βέβαια τα διάφορα μικρά bug’ακια που έχει, το χρησιμοποιώ αποκλειστικά για τα edit μου.
Περί fragmentation, εχμ, κατακερματισμό: το *Linux* δε χρειάζεται ποτέ defragmentation. Κάποια (όχι όλα) από τα *filesystems* που μπορείς να χρησιμοποιήσεις στο Linux μπορεί να χρειάζονται. Άλλα τακτικά (πχ τα διάφορα FAT), άλλα σπάνια ή για φοβερά ειδικευμένους λόγους που δεν αγγίζουν το μέσο χρήστη, άλλα ποτέ. Ο μύθος με τον κατακερματισμό έχει μείνει από τις εποχές του DOS (και επέζησε για καμμιά δεκαετία μαζί με το FAT), που όντως μειώνει την απόδοση του filesystem και όντως είναι χρήσιμη διαδικασία.
Σχεδόν όλα τα read-write filesystems πάσχουν από κατακερματισμό αρχείων, αλλά τα περισσότερα είναι σχεδιασμένα με αυτό το δεδομένο και είτε κάνουν ό,τι μπορούν για να τον ελαχιστοποιήσουν, είτε δεν μειώνει την απόδοσή τους τόσο πολύ. Πλέον ο κατακερματισμός είναι θέμα μόνο σε επίπεδο head seek-time (το χρόνο που θέλει ο βραχίονας του σκληρού δίσκου να κινηθεί από μια τροχιά σε άλλη), αλλά όλα τα σύγχρονα λειτουργικά συστήματα το λαμβάνουν υπ’όψη αυτό και βελτιστοποιούν το seek time αλλάζοντας (κρυφά από το χρήστη) τη σειρά των αναγνώσεων/εγγραφών (αν εσύ του ζητήσεις να πάει supermarket για μαρούλι, περίπτερο για τσίχλες και supermarket για ψωμί, αυτό ξέρει να πάει supermarket για μαρούλι και ψωμί, περίπτερο για τσίχλες, κι αν στο δρόμο κάποιος ζητήσει και τσιγάρα, θα τα προσθέσει κι αυτά). Επίσης ακόμα και οι δίσκοι το κάνουν αυτό: ένας HDD, στη διάρκεια της ζωής του, θα «μετακινήσει» χαλασμένα sectors στην «ρεζέρβα» στο τέλος του δίσκου οπότε η κίνηση του βραχίονα δεν είναι πλέον 100% υπό τον έλεγχο (ή τη γνώση!) του επεξεργαστή. Το block #5 μπορεί να είναι στο ίδιο track με το block #3 και το block #6, ή μπορεί να είναι στο τελευταίο track του δίσκου.
Σε SSD έχεις σχεδόν μηδενικό «seek» time, αλλά το fragmentation συνεχίζει να υπάρχει σαν έννοια. Απλά δε μας απασχολεί στην πράξη αν δεν χτίζουμε κάτι φοβερά ειδικευμένο.
Α ναι, και μια από τις πιο άκομψες λέξεις των ελληνικών γράφεται χωρίς παύλα ή διαλυτικά, αλλά θέλει τόνο: «αντιιικό», τρία «ι» μαζεμένα, ουφφφ.
Δε διαφωνούμε σε ότι αφορά το defragmentation. Το linux στην καθημερινή του χρήση δεν θέλει defragment.
Η άκομψη λέξη σουλουπώθηκε ;)
Ρε φίλε έγραψες κάτι και μου προκάλεσες την περιέργεια. Πως είναι δυνατόν να μεταφέρει ο δίσκος ένα χαλασμένο sector? Αν έχει χαλασμένο sector αυτό θα είναι σε μια συγκεκριμένη θέση γίνεται να μετακινηθεί;
Είχα την εντύπωση ότι απλά το μαρκάρει ως χαλασμένο και δεν κάνει εγγραφές πάνω σε αυτό (το αγνοεί).
Οι σύγχρονοι δίσκοι (με τεχνολογία S.M.A.R.T.) έχουν εφεδρικά «spare» sectors. Μόλις ένα sector μαρκαριστεί κακό (bad) τα αιτήματα εγγραφής στο συγκεκριμένο sector αυτομάτως προωθούνται στον spare. Αυτό είναι το λεγόμενο Reallocation Event και ο αριθμός των sector που έχουν «προωθηθεί» φαίνεται στο Reallocation Sector Count.
ΥΓ. Η λέξη μετακινήσει ήταν σε εισαγωγικά (<>) επομένως δεν μιλάμε για κυριολεκτική ερμηνεία.
Μπραβο για το αρθρο – ενθαρρυνει τους νεοτερους
Βαλε εαν θελεις σχετικα αρθρα στο κατω μερος ή στο πλαινό μερος όπως για παράδειγμα tips and tricks για linux beginers.
3.@Salih για τους επαγγελματίες και όλη τη συζήτηση για Adode ή θα πώ εγώ που μου συμβαίνει τωρα Cadence EDA, υπάρχει λύση: διπλάσια RAM και τρεχεις ενα VM σε Win7/10 με το επαγγελματικο/ειδικευμενο και μαλλον αρτιο προγραμμα.
Υπάρχει εναλλακτική;
Η τελευταία παράγραφος του άρθρου είναι η καλύτερη.
Όσων αφορά στην επιλογή της διανομής, που είναι η βασικότερη παράμετρος για να μείνει κάποιος στο GNU/Linux, είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό.
Υπάρχουν βέβαια «εύκολες διανομές», αλλά είναι αρκετές, οπότε εμένα με βολεύει το ubuntu, τον διπλανό το manjaro κτλ.
Εμένα σίγουρα με κράτησε το ubuntu (9.04 αρχικώς). Αν και έκανα προσπάθειες με αρκετές άλλες διανομές, παραμένω σε ubuntu με mate.