Στο Thimbleweed ένα πτώμα είναι το μικρότερο από τα προβλήματα που θα συναντήσεις. Ο Ron Gilbert επιστρέφει και μας επιστρέφει στο 1987 με το μοναδικό του ύφος, σε ένα παιχνίδι που δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του (και καλά κάνει)
Ιστορία
Σωτήριον έτος 1987
Το Thimbleweed Park (TP για συντομία) είναι μια μικρή κωμόπολη στην Αμερική όπου τίποτα σημαντικό δε συμβαίνει μέχρι τη στιγμή που ένας Γερμανός επισκέπτης χάνει τη ζωή του στα πρώτα 5 λεπτά του παιχνιδιού.
Προκειμένου να εξιχνιαστεί το έγκλημα, αναλαμβάνουν δράση η κυνική μυστική πράκτορας Ray μαζί με τον αγαθό και καλοπροαίρετο πράκτορα Reyes που αγαπημένη του ασχολία είναι να μπλέκει στα πόδια της 1ης. Στην πορεία οι δρόμοι τους θα μπλεχτούν με τον Ransome, έναν αθυρόστομο κλόουν που το μεγάλο του στόμα οδηγεί μια μάγισσα να τον καταραστεί και να καταστρέψει τη ζωή του μαζί με την ανοδική (μέχρι εκείνη τη στιγμή) καριέρα του, αλλά και τη Delores, μια φιλόδοξη κοπέλα που όνειρο της είναι να γίνει σχεδιαστής adventure games, ενάντια στη βούληση του ευεργέτη του Thimbleweed και ιδιαίτερα αγαπητού Θείου της Chuck. Ο τελευταίος είναι ο ιδιοκτήτης ενός εργοστασίου κατασκευής μαξιλαριών του οποίου τα κρυφά πειράματα οδήγησαν στην καταστροφή μέρους του από μια μεγάλη πυρκαγιά. Ο πατέρας της Delores και αδερφός του Chuck επιμένει ότι πρέπει η οικογενειακή επιχείρηση να αλλάξει κατεύθυνση κάτι που θα προκαλέσει αντιδράσεις αλλά και ανεπανόρθωτες συνέπειες.
Κάπως έτσι μας συστήνεται ο κόσμος του TP που όμως όσο βαθύτερα προχωρούμε τόσο ανακαλύπτουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, μα καθόλου καλά.
Γραφικά / Ήχος
Τα γραφικά του ΤΡ είναι πιξελωτά (καμία έκπληξη εδώ) με πολύ όμορφα σχεδιασμένες τοποθεσίες και σχεδιαστικά παραπέμπουν στα Day of the Tentacle και Maniac Mansion. Οι χαρακτήρες είναι μεγάλοι και ευκρινώς σχεδιασμένοι, χωρίς ιδιαίτερες λεπτομέρειες λόγω της pixelated φύσης τους. Το παιχνίδι φυσικά αποπνέει μια ρετρό αισθητική χωρίς όμως να είναι τεχνολογικά παρωχημένο.
Ο ήχος είναι αναμενόμενα καλός, με ατμοσφαιρικές ομιλίες (ειδικά αυτό το “whatever” που λέει η πράκτορας Ray εισπράττεις τη δυσαρέσκεια της στο ακέραιο) αλλά και αδιάφορη μουσική που υποθέτω ότι προς τα εκεί στόχευαν και οι δημιουργοί της. Η μουσική είναι χωρίς υπερβολή μουσική “ασανσέρ” ή “σούπερ μάρκετ” κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό καθώς αφήνει τον παίκτη να συγκεντρωθεί στη δράση που είναι κάτι παραπάνω από αρκετή.
όσο βαθύτερα προχωρούμε τόσο ανακαλύπτουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, μα καθόλου καλά.
Δράση / Χειρισμός
Στο κομμάτι της δράσης οι παίκτες άνω των 30 θα βρούνε το γνώριμο point n click σύστημα χειρισμού που συνατήσαμε στα adventures της Lucas Arts. Στο κάτω μέρος της οθόνης έχουμε το inventory όπου ότι αντικείμενο παίρνουν οι παίκτες εμφανίζεται εκεί καθώς και τα ρήματα μέσω των οποίων εκτελούνται τα actions του παιχνιδιού. Κάθε action εκτελείται με επιλογή ρήματος και στη συνέχεια επιλογή αντικειμένου ή στόχου πχ Talk to Leonard ή Give map to Lenore. Αξίζει να αναφερθεί ότι τα ρήματα υπάρχουν σε hotkeys (που είσαι Lucas Arts!!) και οι διάλογοι μπορούν να προσπεραστούν (αν και δε θα το πρότεινα) με το πλήκτρο “.” .
Στα πρότυπα των προγόνων του το ΤΡ μας επιτρέπει τη χρήση 5 χαρακτήρων, γεγονός που μπορεί κάποιους να τους τρομάξει αλλά προσωπικά μου έδωσε την ελευθερία που τόσο λείπει από αρκετά παιχνίδια του είδους. Η έλλειψη γραμμικότητας μου επίτρεψε να εξερευνήσω εις βάθος τον κόσμο του ΤΡ και να απολαύσω στο μέγιστο τα καλογραμμένα κείμενα του, τα αστεία αλλά και γνώριμα ονόματα στον τηλεφωνικό του κατάλογο (στο γράμμα Κ κρύβει μια έκπληξη) μαζί με τα απίστευτης έμπνευσης μηνύματα του τηλεφωνητή αλλά και τους ευφάνταστους τίτλους στη βιβλιοθήκη του σπιτιού της Delores.
Φυσικά δε λείπουν οι αναφορές στις τεχνολογίες αλλά και τα σημαντικά γεγονότα της εποχής κάτι που το περίμενα από τον Ron Gilbert μαζί με το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου και την κριτική στα adventure της Sierra. Όλα αυτά συνθέτουν μια περιπέτεια που σίγουρο είναι ότι δεν προετοιμάζει σε τίποτα τον παίκτη για το φινάλε που ακολουθεί. Εκεί με χιουμοριστικό τρόπο αποκαλύπτεται γιατί τα τόσα στραβά που βρίσκαμε μέσα στο παιχνίδι ήταν έτσι, κάτι που το βρίσκω εξαιρετικό.
Η έλλειψη γραμμικότητας μου επίτρεψε να εξερευνήσω εις βάθος τον κόσμο του ΤΡ και να απολαύσω στο μέγιστο τα καλογραμμένα κείμενα του καθώς και τα αστεία αλλά και γνώριμα ονόματα στον τηλεφωνικό του κατάλογο
Επίλογος
Τελειώνοντας το ΤΡ και βλέποντας τα credits, παρατηρώ ότι ο Ron Gilbert μας προτρέπει να πούμε και στους φίλους μας για το TΡ ούτως ώστε να συνεχίσει να φτιάχνει παιχνίδια και να μη χρειαστεί να βρει κανονική δουλειά. Κάτι μου λέει ότι ούτε η κανονική δουλειά θέλει τον Gilbert που το φυσικό του περιβάλλον βρίσκεται ανάμεσα σε pixels, ευφάνταστα αστεία και πολλές μικρές δόσεις νοσταλγίας μέσα από τα ψηφιακά του δημιουργήματα, γεγονός που αποδεικνύεται περίτρανα με το τελευταίο του πόνημα.
Το ΤΡ δεν είναι απλά ένα adventure. Είναι ένα συνονθύλευμα όλων αυτών των στοιχείων που αναδείξανε το είδος και παρότι δε σχεδιάστηκε να φέρει νέους παίκτες στο genre (αν και έχει και casual mode δυσκολίας εκτός από το Hard), αποτελεί υπόδειγμα για το τρόπο που πρέπει να σχεδιάζεται ένα adventure και ελπίζω να μπορέσετε να το απολαύσετε στο βαθμό που το απήλαυσα και εγώ.
Όσοι πιστοί (και μη) προσέλθετε. Μπορείτε να το αποκτήσετε από την επίσημη ιστοσελίδα του όπου θα βρείτε λινκ για Steam, Gog κλπ.
ΥΓ. Ιδιαίτερα σημαντική κίνηση των developers, η day 1 κυκλοφορία του παιχνιδιού σε Linux χωρίς ούτε ένα bug (τη στιγμή που στην έκδοση για windows υπήρξαν αναφορές) κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα.
Cerebrux 